Conform de wetgeving bescherming van persoonsgegevens bieden wij u ons Privacy & Cookie beleid aan. Dit beleid geldt voor alle services die wij als bedrijf verlenen.
In mijn 7,5 jaar bij Remia heb ik Hanneke, die er 26 jaar werkte, leren kennen als een hard werkende, betrokken, humorvolle, nuchtere, goedlachse collega. Ze wordt gemist bij Remia. Het missen van een moeder is hier echter niets bij. Heel veel sterkte Vincent en Patrick.
Na een helaas te korte samenwerking van bijna 2 jaar bij de Remia is dit niet het einde wat Hanneke en ik in gedachten hadden. Zeker niet nadat we een lijstje hadden gemaakt van alle pensioen datums van iedereen binnen de IT afdeling.
Ik heb Hanneke leren kennen als een gedegen, rustige en nuchtere vrouw die haar vak goed beheerste. Maar ook als een vrouw die eindelijk haar weg had gevonden na al het verdriet van de laatste jaren. Dat maakt het juist nu zo dubbel triest dat ze haar weg niet meer kan volgen.
Helaas heeft het corona ons dwars gezeten om een keer wat leuks te gaan doen samen, maar dat het zo zou aflopen heeft niemand kunnen bedenken.
Wat Hanneke heeft moet doorstaan, daar hebben wij geen idee van. Het is onmogelijk om in woorden te vangen hoeveel respect ik heb gehad om te zien hoe Hanneke deze vreselijke ziekte heeft gedragen. Ik heb haar gelukkig nog een paar keer persoonlijk kunnen spreken sinds de diagnose en ook nog via de moderne techniek. Maar ondanks deze moderne techniek heeft dit niet kunnen weerhouden dat ik nu toch definitief afscheid van haar moeten te nemen, waar ik het nog steeds moeilijk mee heb. Ik ga haar ongelooflijk missen, zowel als persoon, als mens, als vriendin en als collega..
De afgelopen dagen heb ik lopen zoeken naar woorden die ik nog tegen Hanneke wil zeggen. Woorden die ik helaas niet meer persoonlijk aan haar kwijt kan, maar deze woorden heb ik toch nog gevonden:
Mijn lieve collega en vriendin,
Doof nu het licht en sluit je ogen
En vergeet de strijd.
Jouw leven hier is omgevlogen
Maar je liefde blijft.
En waar jij gaat
zijn zon en maan gelijk,
de kleinste bloem
die is daar als de hoogste eik.
En alle koningen en kinderen
zijn daar gelijk.
Laat nu maar die laatste droom maar komen
En wees niet meer bang.
Jouw nacht van vrede is nu gekomen
Na een leven lang.
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein,
Zoals de zon schijnt na de regen,
Zo zal het zijn.
En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan,
Wat stof is zal tot stof vergaan,
En elke storm komt weer tot rust daar,
Zo zal het gaan.
En waar jij gaat, laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan,
Jouw taak op aarde is voldaan,
Zoals je was in alle liefde en aardigheid,
Zo zal het gaan.
Vaarwel Hanneke en als je nog eens boven het Remia kantoor gebouw hangt, klop eens op de deur, dan weten we dat het goed met je gaat.
Gecondoleerd met het verlies van jullie moeder. Heel veel sterkte in deze verdrietige tijd. Ik zal haar herinneren als een vriendelijke en een behulpzame collega.
Lieve Hanneke, mijn allerallerallereerste vriendin in Amersfoort! De stuwende kracht achter ons vriendinnengroepje, de Ikea-club met een dingetje voor ananassen. Jij was degene die ons bij elkaar hebt gebracht, jij was diegene die voorstelde om samen bij de Ikea te gaan ontbijten. Die Ikea-ontbijtjes werden etentjes, borrels, verjaardagen en andere uitjes. En jij was diegene die ervoor zorgde dat er weer afspraakjes kwamen. En wat waren die gezellig, wat hebben we gelachen! Door de jaren heen hebben we lief en leed gedeeld met z’n 5-en. Jouw verjaardag vierde jij altijd, want dat vond je weer een mooi excuus voor een gezellig samenzijn. Het was dus opvallend dat je deze keer niets liet horen. En toen kwam al snel het nieuws dat je ziek was. Ernstig. Daarna kwamen er onderzoeken en telkens maar slechter en slechter nieuws. Wat ging dat afschuwelijk snel. Het verdriet was én is onbeschrijflijk. We hebben geprobeerd er zo veel mogelijk voor je te zijn, met autorijden, koken, een lach, een luisterend oor, alles om jou te laten voelen dat je geliefd bent, dat je niet alleen bent. Ik hoop dat dat is gelukt. De laatste keer dat we bij elkaar waren, ons Ikea-clubje, was in het UMC. Het was (bijna ouderwets) gezellig. Gelukkig maar. Want tot mijn grote verdriet was dat helaas de laatste keer. We moeten door zonder jou, zonder jouw verhalen, zonder jouw lach en zonder jouw humor. Lieve Hanneke, wat een bijzondere en lieve vriendin was jij. Ik mis je enorm! En jij blijft voor altijd in mijn hart <3
“Wat je in je hart bewaart, raak je niet meer kwijt”
Al de etentjes en de verjaardagen vieren met onze vriendinnengroepje, wat vanaf het begin af aan de “Ikea-club” werd genoemd. Op woensdagochtend de kinderen naar school brengen en dan met elkaar ontbijten bij de Ikea, In de loop der jaren hebben we heel wat lunchtentjes/ restaurants in de omgeving Amersfoort uit geprobeerd.
Wat heb ik genoten van je humor en gezelligheid.
Zo attent en vaak kwam je weer met een leuk idee om ook te gaan doen.
Soms zaten we in zomervakantie vlak bij elkaar en zochten we elkaar op. Mooi weer, stadje bekijken of de bergen in en daarna vooral lekker eten.
Lieve Hanneke, ik mis je heel erg. Je bent en blijft voor mij mijn lieve vriendin.
Allen gecondoleerd met het verlies van Hanneke, een prachtige collega die altijd voor me klaar stond en elk jaar de eerste was die me feliciteerde met mijn verjaardag.
Hanneke, rust in vrede, ik zal je nooit vergeten.
Hanneke en ik hadden kinderen in dezelfde leeftijd. Ik kan mij herinneren dat zij hun ontwikkeling en leven zorgvuldig vastlegde. Er zullen vele mooie herinneringen bewaard zijn gebleven.
Wij verliezen een geliefde collega en jullie je geliefde moeder. Veel sterkte met dit grote verlies.
Hanneke was in ons vriendinnengroepje ‘de Ikea Club’ vaak de regelaar als het ging om nieuwe uitjes of het verzinnen van speciale, tot-traditie-verheven ananas kadootjes. Met haar aanstekelijke humor hebben we met Hanneke veel gezellige verjaardagen, uitjes en etentjes beleefd.
Ook heb ik warme herinneringen aan haar al vanaf de vroege basisschooltijd van onze jongens.
Zo hebben we samen eens de verjaardagen van hen gevierd bij Superfun. Van tevoren was het bij Hanneke en Jaap thuis taart eten. En Patrick deed natuurlijk gewoon gezellig mee. Hanneke had dan veel voorpret bij het uitzoeken van de leukste kleine traktaties, spelletjes en mini-kadootjes. Het werd een top feestje!
Ook maakte zij me enthousiast voor Arthur om naar de ‘knutsel’ cursus te komen waar Vincent al naar toe ging. Dat zijn toen twee gezellige en creatieve seizoenen geworden met de jongens met als afsluiting een echte tentoonstelling in de Flint.
De jaarlijks terugkerende avond 4-daagse wist ze extra leuk en gezellig te maken. Zelf kon ze niet meelopen, maar in plaats daarvan stond ze enthousiast en liefst op meerdere plekken langs de route ons aan te moedigen! En maakte ze echt sfeer door ons te ontvangen op onze eigen pauzeplekken met hapjes en drankjes.
Ik ga Hanneke met haar gezelligheid, humor en betrokkenheid erg missen …
Lieve Hanneke,
Wat was het een schok toen je ons de diagnose vertelde. Je vraag: waarom nu al, ik ben nog maar 58…. Dat vroegen wij ons ook af. Niet alleen het nu al, maar vooral ook het waarom. Hoe kon dit nou gebeuren. Drie maanden leven tussen hoop en vrees, omdat er steeds weer een strohalmpje was, wat steeds al snel weer teniet gedaan werd. Mijn paniek vanwege de angst om zonder zusje, zonder klankbord en zonder regelneef verder te moeten. Je klaagde niet, vertelde weinig over wat je angst en pijn was, maar wat moet dat heftig zijn geweest. Je hebt van alles geprobeerd om toch zoveel mogelijk te kunnen blijven functioneren, maar stukje bij beetje moest je je overgeven. Je was heel blij met de hulp en steun die je kreeg van collega’s, wandelmaatje en Ikea club. Wat was het fijn dat er meteen van alles op touw werd gezet. Nu ik hun reacties heb gelezen, snap ik ook waarom ze dat deden. Lieve Hanneke, we gaan je zo ontzettend missen! Onze gedachten zijn ook bij Vincent en Patrick die nu zonder hun moeder verder moeten. Zonder hun grootste fan, steun en toeverlaat. Liefs, Ton en Alida
Vincent en Patrick gecondoleerd. Jullie moeder was een hele fijne collega die ik erg ga missen. Heel veel sterkte samen de komende tijd.
Van: Marco van Buuren
In mijn 7,5 jaar bij Remia heb ik Hanneke, die er 26 jaar werkte, leren kennen als een hard werkende, betrokken, humorvolle, nuchtere, goedlachse collega. Ze wordt gemist bij Remia. Het missen van een moeder is hier echter niets bij. Heel veel sterkte Vincent en Patrick.
Na een helaas te korte samenwerking van bijna 2 jaar bij de Remia is dit niet het einde wat Hanneke en ik in gedachten hadden. Zeker niet nadat we een lijstje hadden gemaakt van alle pensioen datums van iedereen binnen de IT afdeling.
Ik heb Hanneke leren kennen als een gedegen, rustige en nuchtere vrouw die haar vak goed beheerste. Maar ook als een vrouw die eindelijk haar weg had gevonden na al het verdriet van de laatste jaren. Dat maakt het juist nu zo dubbel triest dat ze haar weg niet meer kan volgen.
Helaas heeft het corona ons dwars gezeten om een keer wat leuks te gaan doen samen, maar dat het zo zou aflopen heeft niemand kunnen bedenken.
Wat Hanneke heeft moet doorstaan, daar hebben wij geen idee van. Het is onmogelijk om in woorden te vangen hoeveel respect ik heb gehad om te zien hoe Hanneke deze vreselijke ziekte heeft gedragen. Ik heb haar gelukkig nog een paar keer persoonlijk kunnen spreken sinds de diagnose en ook nog via de moderne techniek. Maar ondanks deze moderne techniek heeft dit niet kunnen weerhouden dat ik nu toch definitief afscheid van haar moeten te nemen, waar ik het nog steeds moeilijk mee heb. Ik ga haar ongelooflijk missen, zowel als persoon, als mens, als vriendin en als collega..
De afgelopen dagen heb ik lopen zoeken naar woorden die ik nog tegen Hanneke wil zeggen. Woorden die ik helaas niet meer persoonlijk aan haar kwijt kan, maar deze woorden heb ik toch nog gevonden:
Mijn lieve collega en vriendin,
Doof nu het licht en sluit je ogen
En vergeet de strijd.
Jouw leven hier is omgevlogen
Maar je liefde blijft.
En waar jij gaat
zijn zon en maan gelijk,
de kleinste bloem
die is daar als de hoogste eik.
En alle koningen en kinderen
zijn daar gelijk.
Laat nu maar die laatste droom maar komen
En wees niet meer bang.
Jouw nacht van vrede is nu gekomen
Na een leven lang.
En waar jij gaat daar is geen haat of pijn
Het heetste vuur wordt dat als van een kaars zo klein,
Zoals de zon schijnt na de regen,
Zo zal het zijn.
En waar jij gaat daar zullen vriend en vijand samen gaan,
Wat stof is zal tot stof vergaan,
En elke storm komt weer tot rust daar,
Zo zal het gaan.
En waar jij gaat, laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan,
Jouw taak op aarde is voldaan,
Zoals je was in alle liefde en aardigheid,
Zo zal het gaan.
Vaarwel Hanneke en als je nog eens boven het Remia kantoor gebouw hangt, klop eens op de deur, dan weten we dat het goed met je gaat.
Gecondoleerd met het verlies van jullie moeder. Heel veel sterkte in deze verdrietige tijd. Ik zal haar herinneren als een vriendelijke en een behulpzame collega.
Lieve Hanneke, mijn allerallerallereerste vriendin in Amersfoort! De stuwende kracht achter ons vriendinnengroepje, de Ikea-club met een dingetje voor ananassen. Jij was degene die ons bij elkaar hebt gebracht, jij was diegene die voorstelde om samen bij de Ikea te gaan ontbijten. Die Ikea-ontbijtjes werden etentjes, borrels, verjaardagen en andere uitjes. En jij was diegene die ervoor zorgde dat er weer afspraakjes kwamen. En wat waren die gezellig, wat hebben we gelachen! Door de jaren heen hebben we lief en leed gedeeld met z’n 5-en. Jouw verjaardag vierde jij altijd, want dat vond je weer een mooi excuus voor een gezellig samenzijn. Het was dus opvallend dat je deze keer niets liet horen. En toen kwam al snel het nieuws dat je ziek was. Ernstig. Daarna kwamen er onderzoeken en telkens maar slechter en slechter nieuws. Wat ging dat afschuwelijk snel. Het verdriet was én is onbeschrijflijk. We hebben geprobeerd er zo veel mogelijk voor je te zijn, met autorijden, koken, een lach, een luisterend oor, alles om jou te laten voelen dat je geliefd bent, dat je niet alleen bent. Ik hoop dat dat is gelukt. De laatste keer dat we bij elkaar waren, ons Ikea-clubje, was in het UMC. Het was (bijna ouderwets) gezellig. Gelukkig maar. Want tot mijn grote verdriet was dat helaas de laatste keer. We moeten door zonder jou, zonder jouw verhalen, zonder jouw lach en zonder jouw humor. Lieve Hanneke, wat een bijzondere en lieve vriendin was jij. Ik mis je enorm! En jij blijft voor altijd in mijn hart <3
“Wat je in je hart bewaart, raak je niet meer kwijt”
Al de etentjes en de verjaardagen vieren met onze vriendinnengroepje, wat vanaf het begin af aan de “Ikea-club” werd genoemd. Op woensdagochtend de kinderen naar school brengen en dan met elkaar ontbijten bij de Ikea, In de loop der jaren hebben we heel wat lunchtentjes/ restaurants in de omgeving Amersfoort uit geprobeerd.
Wat heb ik genoten van je humor en gezelligheid.
Zo attent en vaak kwam je weer met een leuk idee om ook te gaan doen.
Soms zaten we in zomervakantie vlak bij elkaar en zochten we elkaar op. Mooi weer, stadje bekijken of de bergen in en daarna vooral lekker eten.
Lieve Hanneke, ik mis je heel erg. Je bent en blijft voor mij mijn lieve vriendin.
Van: [email protected]
In onze herinnering blijft Hanneke een hele fijne buurvrouw.
Van: [email protected]
Allen gecondoleerd met het verlies van Hanneke, een prachtige collega die altijd voor me klaar stond en elk jaar de eerste was die me feliciteerde met mijn verjaardag.
Hanneke, rust in vrede, ik zal je nooit vergeten.
Hanneke en ik hadden kinderen in dezelfde leeftijd. Ik kan mij herinneren dat zij hun ontwikkeling en leven zorgvuldig vastlegde. Er zullen vele mooie herinneringen bewaard zijn gebleven.
Wij verliezen een geliefde collega en jullie je geliefde moeder. Veel sterkte met dit grote verlies.
Hanneke was in ons vriendinnengroepje ‘de Ikea Club’ vaak de regelaar als het ging om nieuwe uitjes of het verzinnen van speciale, tot-traditie-verheven ananas kadootjes. Met haar aanstekelijke humor hebben we met Hanneke veel gezellige verjaardagen, uitjes en etentjes beleefd.
Ook heb ik warme herinneringen aan haar al vanaf de vroege basisschooltijd van onze jongens.
Zo hebben we samen eens de verjaardagen van hen gevierd bij Superfun. Van tevoren was het bij Hanneke en Jaap thuis taart eten. En Patrick deed natuurlijk gewoon gezellig mee. Hanneke had dan veel voorpret bij het uitzoeken van de leukste kleine traktaties, spelletjes en mini-kadootjes. Het werd een top feestje!
Ook maakte zij me enthousiast voor Arthur om naar de ‘knutsel’ cursus te komen waar Vincent al naar toe ging. Dat zijn toen twee gezellige en creatieve seizoenen geworden met de jongens met als afsluiting een echte tentoonstelling in de Flint.
De jaarlijks terugkerende avond 4-daagse wist ze extra leuk en gezellig te maken. Zelf kon ze niet meelopen, maar in plaats daarvan stond ze enthousiast en liefst op meerdere plekken langs de route ons aan te moedigen! En maakte ze echt sfeer door ons te ontvangen op onze eigen pauzeplekken met hapjes en drankjes.
Ik ga Hanneke met haar gezelligheid, humor en betrokkenheid erg missen …
Lieve Hanneke,
Wat was het een schok toen je ons de diagnose vertelde. Je vraag: waarom nu al, ik ben nog maar 58…. Dat vroegen wij ons ook af. Niet alleen het nu al, maar vooral ook het waarom. Hoe kon dit nou gebeuren. Drie maanden leven tussen hoop en vrees, omdat er steeds weer een strohalmpje was, wat steeds al snel weer teniet gedaan werd. Mijn paniek vanwege de angst om zonder zusje, zonder klankbord en zonder regelneef verder te moeten. Je klaagde niet, vertelde weinig over wat je angst en pijn was, maar wat moet dat heftig zijn geweest. Je hebt van alles geprobeerd om toch zoveel mogelijk te kunnen blijven functioneren, maar stukje bij beetje moest je je overgeven. Je was heel blij met de hulp en steun die je kreeg van collega’s, wandelmaatje en Ikea club. Wat was het fijn dat er meteen van alles op touw werd gezet. Nu ik hun reacties heb gelezen, snap ik ook waarom ze dat deden. Lieve Hanneke, we gaan je zo ontzettend missen! Onze gedachten zijn ook bij Vincent en Patrick die nu zonder hun moeder verder moeten. Zonder hun grootste fan, steun en toeverlaat. Liefs, Ton en Alida