Ja, een dier kan zeker rouwen om het verlies van zijn baasje. In de afgelopen jaren heb ik dit zelf regelmatig meegemaakt en families aangeraden hier aandacht aan te besteden. Zelf was ik daar ook onbekend mee tot ik jaren geleden een thuisopbaring had van een jonge man. Hij en zijn partner waren beiden gek van katten en ieder had een eigen kat. Toen de man verongelukte, wilde de vrouw hem graag thuis opbaren, wat ook gebeurde.
Aandoenlijk en triest tegelijk
Wanneer ik dagelijks langskwam voor controle, lag zijn kat altijd in de kist op de buik van zijn baasje.
Wie er ook langs kwam, de kat lag alleen maar stil en liet zijn baasje enkel alleen wanneer hij zijn behoefte moest doen. De dag dat de kist gesloten moest worden, was extra triest omdat de kat bij zijn baasje wilde blijven liggen, zelfs nadat de kist was gesloten sprong hij op de kist en ging liggen aan het voeteneind. Het was aandoenlijk en triest tegelijk om te zien hoeveel verdriet deze kat had. Tegelijk liet het me zien hoeveel emoties een dier heeft en op eigen wijze afscheid neemt.
Hondjes
Ook in ons uitvaartcentrum zijn veel dieren geweest die afscheid namen van hun baasje. Rondom de baar van een oude man hoorde ik de zoon zeggen: ‘Wat zullen Tess en Guus opa missen’. Ik vroeg of dit de kleinkinderen waren van opa, maar nee… dit bleken twee hondjes te zijn. De hondjes waren helemaal gek van opa en kregen altijd een koekje en een extra knuffel als de zoon bij zijn vader op bezoek was.
Een dier mag afscheid nemen
Ik stelde voor om de honden te halen en afscheid te laten nemen van opa. De zoon keek me even bedenkelijk aan of ik wel goed bij mijn hoofd was, maar reed toch naar huis om de twee honden te halen. Daar kwamen Tess en Guus. Het bleken Beagles te zijn. Hun lange oren sleepten over de grond en nieuwsgierig liepen ze het uitvaartcentrum binnen. De zoon liep naar de rouwkamer waarop de hondjes volgden. Nieuwsgierig stonden we te kijken hoe en of zij zouden reageren.
Huilen als een wolf
Hun neuzen waren behoorlijk rond de kist aan het snuffelen maar echt goed bij de kist konden ze niet ruiken. We besloten de hondjes één voor één op te tillen en op de halve deksel te laten zitten. Zo gezegd en gedaan… de hond begon te snuffelen aan opa en begon ineens als een wolf te huilen. Dit bleef hij even doen tot het moment waarop de hond aangaf dat hij eraf wilde. Ook de andere hond werd op de halve deksel gezet, begon te snuffelen, stak zijn kop omhoog en begon ook te huilen als een wolf. We werden er stil van, het ging echt door merg en been. Toen beide hondjes afscheid hadden genomen liepen ze gelijk naar de uitgang. Of het goed voor ze was weet ik niet, wel weet ik dat we er goed aan gedaan hebben.
Gek van zijn pony
Zo zijn er nog vele honden hier geweest en zelfs een pony. De pony was van een jong kind wat helaas veel en veel te vroeg was overleden. Toen de jongen de laatste verzorging kreeg en werd aangekleed, kreeg hij zijn paardrijkleding aan. En ja, dan hoor je ook hoe gek hij op zijn pony was en het dier op hem. In eerste instantie zou de pony meelopen in de rouwstoet, maar was dit goed voor hem?
Het zou beslist onrustig worden door de vele belangstellenden die werden verwacht en de ouders moesten zich niet ook nog eens op dat moment hoeven te bekommeren om de pony.
Spontane ingeving
Ik stelde voor om de pony naar het uitvaartcentrum te laten komen, zodat het daar afscheid kon nemen van het kind waar hij zo op gesteld was. Een liefde die duidelijk wederzijds was. Ik geef toe, het was een ingeving die ik gelijk uitsprak en tegelijk geen idee had hoe dit te doen. Maar de vader vond het een prima en rustiger idee dan de pony mee te nemen naar de uitvaart. Mijn baas moest ik hiervan nog wel even in kennis stellen, maar gelukkig had hij alle begrip en vond het prima. Het belangrijkste was dat het dier in alle rust afscheid kon nemen van het kind.
Via de dienstingang
Bij onze dienstingang zit een hek. We besloten dat de pony daar naar binnen kon gaan waar wij in de gang – met goedkeuring van vader – de kist met zijn zoon op de grond hadden neergezet. Daar kwam de vader aan met zijn dochter en met de pony. Ook mijn directeur was aanwezig, hij wilde toch met eigen ogen zien of er werkelijk een pony naar het uitvaartcentrum kwam.
Tranen
Bij ‘pony’ dacht ik aan een kleine Shetlander, maar er kwam toch een behoorlijk dier uit de trailer.
Rustig liep de pony het hek binnen, snuffelde aan te planten en besloot die eerst lekker op te eten. We lieten hem zijn gang gaan. Opeens stond de pony stil en er liep letterlijk en figuurlijk een rilling door zijn lijf. Mijn directeur en ik stonden binnen en zeiden niets. De pony liep ineens naar de gang en begon te snuffelen aan het gezicht van het kind. Er liepen tranen over het gezicht van de pony. Als ik het niet zelf had gezien, zou ik dit nooit geloofd hebben. En nee, houdt het dan zelf ook maar eens droog.
Nooit vergeten
Ineens hield de pony zijn hoofd omhoog en liep weg. Bedoeld ‘men’ hiermee dat een dier in het nu leeft? Deze gebeurtenis zal me altijd bijblijven. Sowieso het kind, maar ook zijn pony zal ik niet vergeten.
(namen zijn om begrijpelijke wijze niet vermeld)
